Benim Hikayem

 Siz hiç, doğmadan önce iki kez yetim kalmış bir öksüz hikayesi duydunuz mu? Ben duydum. Üstelik duymakla da kalmadım, bizatihi o yetim olup yaşadım da. 

Üstelik henüz doğmadan iki babamı kaybetmekle de kalmadım doğduktan çok kısa bir süre sonra annemi de kaybettim. 

Anlayacağınız doğmadan omzumdaki elimi çok küçük yaşta da yanağımdaki buseyi yitirdim ben.

Üstelik çok geçmeden özüm bildiğim dedemi de kaybettim. Ondan sonra da babam yerine koyduğum amcamı...

Bunların hepsi bir ömrün içine sığdı. Daha hayat benden kimi alabilir ki derken varlığımı sırf varlığına aşık diye sevdiğim can eşim sevgili karımı da yitirdim ben. Üstelik o beden olmuş sevgiyi, ellerimle toprağa hapsetmenin acısını da tattım.

Benim sevgim kime ait olduysa, hayat benden onu aldı. Sevdiklerimden beni kıskanır gibi bütün sevdiklerimi yok etti. 

Fakat ben, hiçbir zaman, hayata sövmedim, küsmedim de. Çünkü onun bu kıskançlığının bir hikmeti olduğunu biliyordum.

Dolayısıyla hayatın bütün zulmüne rağmen onu sevmeyi öğrendim. Hatta yetmedi, insanlara da onu sevmeyi öğrettim.

Hiç oflamadım, hiç bıkmadım ve her gün onu sevmek ve sevdirmek için mücadele ettim. Ve Nihayet ona ulaşıp sırra erdim.

...

Hayat bana dedi ki:

Sevgi senin vesilen ile kemal buldu; artık kimse yetim doğmayacak, kimse öksüz de büyümeyecek. Kimsenin dedesi torununu gerisinde bırakmayacak. Hiçbir amca yeğenini yüzüstü bırakmayacak. Ve tabii artık Sevgililer de ölmeyecek. Zira artık her devirde “aşıklar ölmez” diyen bir sen, bir İsrafil var olacak ve sur’un sesi hiç dinmeyecek...”

...

Ben kim miyim?

Ha doğru söylemeyi unuttum değil mi?

Ben, kelimelere sığmaz, cümlelerde görünmez ruhu beninden ağır derin bir sözüm. Kemal’den taştım, mâsivayı aştım. Gerçeği bedenlenip hakikat diye göründüm. Ben O’yum. 

Eğer O’nun kim olduğunu öğrenmek istersen hikayeme kulak ver.

...